Ludzie robią mi coraz większy mętlik w głowie. Nie wiem komu mam wierzyć, nie wiem czy sama sobie mogę wierzyć. Teraz jest czas na wspomnienia, bo później może być za późno. Każdy oddech może być naszym ostatnim. Ludzie się śmieją z takich jak ja, którzy czytają smutne cytaty, przeglądają smutne filmiki, słuchają smutnej muzyki, tylko dlatego, że w jakiś sposób się z tym utożsamiają. Jak wiele muszę jeszcze wycierpieć, żeby wreszcie spotkało mnie coś dobrego. Może karma tak naprawdę nie istnieje, a ludzie w nią wierzą, bo w coś trzeba wierzyć. Bóg jest ostatnią nadzieją wielu ludzi, ale jeżeli ktoś w niego nie wierzy, to co mu zostaje? Czekanie. Czas jest największym wrogiem, czekamy i tak naprawdę sami nie wiemy na co. Niektórzy na miłość, inni na pieniądze, kolejni na śmierć. Dla każdego szczęście ma inną definicje. Moja zmienia się w ciągu dnia 15 razy. Jestem ostatnio znowu bardzo niezdecydowana.
Próbuje być dzielna, chcę być oparciem dla całej rodziny, nie chcę się teraz poddawać. Potrzebują mnie, ja musze pokazać, że mogą na mnie liczyć, muszą to wiedzieć. Tylko nie potrafię sobie sama z tym poradzić, dowiaduje się coraz to gorszych rzeczy, kiedy odejdą, jakie mają nastawienie. Ludzie którzy mnie wychowywali, którym całe 17 lat próbowałam dać szczęście, teraz mają tak po prostu odejść? Nie jestem na to gotowa. Potrzebuję kogoś, kto pomimo wszystko będzie tu przy mnie, obejrzy ze mną film na odstresowanie pod kocem z popcornem i uśnie tak po prostu tuląc mnie. Nie chcę być znowu wykorzystana, chcę tylko tej jednej osoby która jest mi teraz najbardziej potrzebna. Nikt nie zauważa prawdy, nikt nie chce widzieć mojej prawdy. Czemu nikogo nie obchodzi moje zdanie, moje uczucia, moje samopoczucie. Mam zachorować na coś, wpaść pod samochód? Wtedy by przychodzili, bo niewypada nie przyjść i zobaczyć co się dzieje. Nie mogę być zresztą szczera, za szczerość ludzie cię nienawidzą, odchodzą. Jak mam być szczęśliwa na tym świecie? Potrzebuje pomocy, bo znowu zaczynam wpadać w depresję.
