Pamiętnik nastolatki. cz CLXIII

Czy może nam zależeć na dwóch osobach naraz? Oczywiście pod względem miłości. Chciałabym mieć chyba za dużo dla siebie. Zachłanność? Z czego to wynika? Przecież zawsze miałam miłość, zawsze miałam pełną rodzinę, więc dlaczego mam jakby syndrom opuszczonego dziecka. Brakuje mi miłości. Może to dlatego, że tak dawno nikt mi nie pokazał, że jestem mu potrzebna. Mam potrzebę, bycia potrzebnym, każdy ma taką potrzebę, bo inaczej, po co nasze istnienie. Ranie sama siebie przez swoje niezdecydowanie. Znowu mam ochotę zamknąć się na jakiś czas w swoim pokoju i nie musieć myśleć, o ludziach, o uczuciach, o byciu idealną. W sumie po co próbuję być idealna, skoro nikt tego nie docenia, przecież mogę być po prostu sobą i mieć innych kompletnie gdzieś, przecież mogę stracić wszystko mając swój schujały charakter. Przecież mogę być egoistką i ranić każdego. Nie dogodzę wszystkim, czyż nie? Może czas się poddać samej sobie i przegrać tą grę, zwaną życiem.  Albo wróćmy do czasów, gdzie obwiniałam się za każde niepowodzenie bliskich i wyżywałam się na sobie. Wróćmy do bycia smutnym dzieckiem, nie mającym planu na swoje życie. Tak naprawdę próbuje z całych sił walczyć z tym, ale wbrew pozorom zaczynam czuć, że nie mam siły, więc powrót może być szybszy, niż się spodziewam.

*

Czy słowa niewypowiedziane teraz, zostaną wypowiedziane przez nas w przyszłości?

Może jednak nie warto bać się prawdy?

@

Kogo możemy nazwać przyjacielem? Jak rozpoznać tych prawdziwych?

Pamiętnik nastolatki. cz CLXII

Odkładanie niektórych rzeczy, nie jeat dobrym pomysłem, tylko co zrobić, kiedy sytuacja może wymknąć się spod kontroli i nie będzie, tak jak miało być. Czemu rzeczy na które nie ma się wpływu, muszą tak cholernie boleć. Cały czas mam ochotę zapomnieć, ale nie mam czym innym zaprzątać sobie głowy. Potrzebuje problemów z innej beczki, czegoś co pozwoli kompletnie zapomnieć. Od czasu do czasu, zastanawiam się, co by było, gdybym wróciła do odreagowywania na sobie. Walczyłam z tym tyle czasu, pozostawiło blizny do końca życia, które przywracają wspomnienia o czasach, w których po prostu było się głupią pizdą. Tylko, że nadal nią jestem, mam 18 lat i nie wiem co mam zrobić ze swoją przyszłością. Z roku na rok, czas leci coraz szybciej, zaraz będę musiała sobie znaleźć stałą pracę, będę musiała wybrać swoją przyszłość, a w tym momencie nie umiem sobie nawet ułożyć teraźniejszości. Może potrzebuje kogoś, kto zainspiruje mnie, jaką ścieżkę mogę wybrać, potrzebuje kogoś kto popchnie mnie do przejrzystego myślenia, kogoś kto odgoni wszystkie niepotrzebne myśli, kogoś przy kim będę mogła poczuć się bezpiecznie. Chciałabym mieć chociaż jeden rok, gdzie nie będę musiała się o nic martwić i będę mogla być szczęśliwa.

Pamiętnik nastolatki. cz CLXI

Próbuje żyć swoim życiem, próbuje robić wszystko, żeby nie żałować żadnej decyzji. Jak człowiek może się czuć, kiedy wie, że nie może czuć? Kiedy nie może być szczery przed samym sobą. Kiedy musi sobie wmawiać, rzeczy które nie mieszczą mu się w głowie i niekoniecznie są prawdą. Tylko skąd mamy wiedzieć co jest prawdą, kiedy brakuje nam odwagi do rozmowy. Chcę zmienić w sobie wiele rzeczy na lepsze. Chcę mieć inne podejście do problemów, do życia codziennego. Nie chcę mieć niedomówień. Ale co mam zrobić, kiedy mam do wyboru niedomówienia, albo odrzucenie. Nie byłam gotowa na to. Nie byłam gotowa na taki obrót wydarzeń. Nie mieści mi się w głowie; dlaczego nie mogę panować nad samą sobą. Było dobrze, może nie idealnie, bo nigdy nie będzie. Umiałam panować nad swoimi uczuciami, nad tym co robię. A teraz? Nie mam pojęcia co się ze mną dzieje. Najchętniej zamknęłabym się w czterech ścianach i nie patrzyła w niczyje oczy, bo jeszcze przez przypadek, to spojrzenie, będzie miało dla mnie większe znaczeni niż słowa. Chcę dostać pozwolenie, na zapadnięcie się pod ziemię i odizolowanie się od wszelkich problemów, myśli i głosów, ludzi którzy nie są ze mną szczerzy. 

:)

Czym jest idealne życie? 

?

Czy ludziom można jeszcze ufać? Lub może trafniej. Czy ludziom powinno się jeszcze ufać?